Για την Τουρκία, η διάλυση του PKK συνιστά ορόσημο. Ωστόσο, ο κίνδυνος τώρα έγκειται στην αποτυχία αξιοποίησης της ευκαιρίας.
Αν η Άγκυρα καταπνίξει την κουρδική πολιτική έκφραση, ενδέχεται να υπονομεύσει τη νομιμοποίηση της ειρήνης. Αν προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, το τέλος του PKK θα μπορούσε να σηματοδοτήσει όχι μόνο το κλείσιμο ενός κύκλου σύγκρουσης, αλλά και την απαρχή μιας διαρκούς πολιτικής λύσης στο κουρδικό ζήτημα.
Background story
Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK), που ίδρυσε το 1978 από τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, διεξήγαγε επί δεκαετίες ανταρτοπόλεμο κατά του τουρκικού κράτους, επιδιώκοντας την ανεξαρτησία των Κούρδων. Με την πάροδο του χρόνου, ο οργανισμός μετέβαλε τους στόχους του, στρεφόμενος προς την αυτονομία και τα πολιτιστικά δικαιώματα. Αν και το PKK απολάμβανε κάποτε σημαντική υποστήριξη – ιδίως τη δεκαετία του 1980 και του 1990 – σταδιακά απομονώθηκε, ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της ειρηνευτικής διαδικασίας του 2013-2015. Η τουρκική στρατιωτική πίεση, η μεταβολή των περιφερειακών ισορροπιών και η αλλαγή του κουρδικού λαϊκού αισθήματος υπονόμευσαν σταδιακά την επιρροή και τη λειτουργική ικανότητα της οργάνωσης.
Τον Μάιο του 2025, το PKK ανακοίνωσε τη διάλυσή του και το τέλος του ένοπλου αγώνα του, έπειτα από κάλεσμα του Οτζαλάν τον Φεβρουάριο για αυτοδιάλυση της οργάνωσης. Σε ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά το 12ο Συνέδριό του, ο οργανισμός δήλωσε ότι «ολοκλήρωσε την αποστολή του», σπάζοντας δεκαετίες πολιτικής άρνησης και ενσωματώνοντας το κουρδικό ζήτημα στον εθνικό δημόσιο διάλογο της Τουρκίας. Η ηγεσία κάλεσε τους μαχητές να αφοπλιστούν και να επανενταχθούν στην κοινωνία, παρουσιάζοντας τη στροφή αυτή ως μετάβαση από τον ένοπλο αγώνα στη δημοκρατική πολιτική.
Ωστόσο, το ζήτημα αφορούσε λιγότερο την ιδεολογία και περισσότερο την επιβίωση. Τα τουρκικά drones και οι υπηρεσίες πληροφοριών είχαν αποδεκατίσει τις τάξεις του PKK. Η ξένη υποστήριξη είχε εκλείψει, ενώ τα λαϊκά κουρδικά κινήματα υιοθετούσαν ολοένα και περισσότερο νόμιμα πολιτικά μέσα αντί της ένοπλης αντίστασης. Η εσωτερική διάσπαση ώθησε επίσης τον οργανισμό προς τη διπλωματία, ως την τελευταία βιώσιμη επιλογή.
