Η Ευρώπη διαθέτει το δυναμικό να υπερκαλύψει με μεταρρυθμίσεις τους όποιους δασμούς αποφασίσει να επιβάλλει ο Ντόναλντ Τραμπ, αναφέρει με άρθρο του ο πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, επισημαίνοντας ότι το ΔΝΤ αναφέρει ότι τα εσωτετρικά εμπόδια ισοδυναμούν με δασμούς 45% στα προϊόντα και 110% στις υπηρεσίες.
Σκληρή τοποθέτηση που στοχεύει στο μείζον θέμα άρσης των εσωτερικών εμποδίων έλαβε με άρθρο του στους Financial Times ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης της Ευρωζώνης Μάριο Ντράγκι.
«Τα εσωτερικά εμπόδια της Ευρώπης ισοδυναμούν με δασμούς 45% για τη μεταποίηση και 110% για τις υπηρεσίες», επισημαίνει ο Μάριο Ντράγκι με άρθρο -παρέμβαση στους Financial Times και ζητά «ριζικές αλλαγές», ώστε να καμφθούν τα εμπόδια που γονατίζουν την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Σε άρθρο του στους Financial Times, υπό τον τίτλο: «Ξεχάστε τις ΗΠΑ, η Ευρώπη έχει επιβάλει με επιτυχία δασμούς στον εαυτό της», ο πρώην πρόεδρος της ΕΚΤ και πρωθυπουργός της Ιταλίας, που έχει επιμεληθεί την έκθεση του 2024 για το μέλλον της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, επισημαίνει δύο σημαντικούς παράγοντες που οδήγησαν την Ευρώπη σ’ αυτή τη δύσκολη θέση.
«Ο πρώτος είναι η μακροχρόνια αδυναμία της ΕΕ να αντιμετωπίσει τους περιορισμούς στην προσφορά, ιδίως τους υψηλούς εσωτερικούς φραγμούς και τα ρυθμιστικά εμπόδια. Αυτά είναι πολύ πιο επιζήμια για την ανάπτυξη από οποιουσδήποτε δασμούς θα μπορούσαν να επιβάλουν οι ΗΠΑ».
«Το ΔΝΤ εκτιμά ότι τα εσωτερικά εμπόδια της Ευρώπης ισοδυναμούν με δασμούς 45% για τη μεταποίηση και 110% για τις υπηρεσίες» υπογραμμίζει ο «Σούπερ Μάριο», ενώ στο πιο καινοτόμο σκέλος των υπηρεσιών, το ψηφιακό, οι ρυθμιστικοί κανόνες εμποδίζουν την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών εταιρειών τεχνολογίας. «Το κόστος συμμόρφωσης με τον GDPR, για παράδειγμα, εκτιμάται ότι έχει μειώσει τα κέρδη για τις μικρές ευρωπαϊκές εταιρείες τεχνολογίας έως και 12%».
Ο δεύτερος παράγοντας που εμποδίζει την Ευρώπη «είναι η ανοχή της στην επίμονα ασθενή ζήτηση». «Αυτό έχει επιδεινώσει όλα τα ζητήματα που προκαλούνται από τους περιορισμούς της προσφοράς. Μέχρι την κρίση, η εγχώρια ζήτηση ως ποσοστό του ΑΕΠ στην ευρωζώνη βρισκόταν κοντά στο μέσο του εύρους των προηγμένων οικονομιών. Ύστερα, έπεσε στον πάτο και έμεινε εκεί».
«Και οι δύο αυτές ελλείψεις -προσφορά και ζήτηση- προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από την ίδια την Ευρώπη. Είναι επομένως μέσα στις δυνατότητές της να αλλάξουν, με μία «ανυποχώρητη προσπάθεια για την άρση των περιορισμών προσφοράς» και «ανακατευθύνοντας τη ζήτηση πίσω στην εγχώρια αγορά».
Ο Ντράγκι καλεί ταυτόχρονα σε «μια πιο διορατική χρήση της δημοσιονομικής πολιτικής, με τη μορφή υψηλότερων παραγωγικών επενδύσεων» αλλά, όπως επισημαίνει, «αυτό το μονοπάτι απαιτεί μια θεμελιώδη αλλαγή νοοτροπίας. Μέχρι τώρα, η Ευρώπη είχε επικεντρωθεί είτε σε μεμονωμένους είτε σε εθνικούς στόχους χωρίς να υπολογίζεται το συλλογικό τους κόστος».
«Τα εσωτερικά εμπόδια είναι κληρονομιά εποχών που το εθνικό κράτος ήταν το φυσικό πλαίσιο δράσης. Αλλά είναι πλέον σαφές ότι η δράση με αυτό τον τρόπο δεν έχει προσφέρει ούτε ευημερία για τους Ευρωπαίους, ούτε υγιή δημόσια οικονομικά, ούτε καν εθνική αυτονομία, η οποία απειλείται από την πίεση από το εξωτερικό. Γι’ αυτό χρειάζεται ριζική αλλαγή» καταλήγει.
