Παρά την μακρά προ-προεκλογική περίοδο, τις μετακινήσεις στελεχών και την από καιρό ανοιχτή συζήτηση για τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας, το πολιτικό σκηνικό παραμένει θολό. Στην κεντροαριστερά, που έδειχνε έτοιμη από καιρό για κυβερνήσεις συνεργασίας, δεν υπάρχει ενιαία γραμμή και μηνύματα που εκπέμπονται είναι… θολά. Στη Δεξιά, η κατάσταση είναι πιο ξεκάθαρη: Η ΝΔ θέλει αυτοδυναμία, θα πάει σε διπλές εκλογές και προς αυτό τον σκοπό συσπειρώνονται.
Η απλή αναλογική στόχο έχει να ταυτίσει την λαϊκή έκφραση με την κοινοβουλευτική απεικόνιση και να αποτελέσει το εφαλτήριο για κυβερνητικές συνεργασίες. Ακόμα όμως και αυτοί που την εισήγαγαν, μοιάζουν ανέτοιμοι να λάβουν τα μηνύματα που το ίδιο το σύστημα δίδει.
Αν και ΣΥΡΙΖΑ επανάφερε την απλή αναλογική, ο αρχηγός του μοιάζει λιγότερο έτοιμος να την… υπακούσει, καθώς δηλώνει ότι θα σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας μόνο αν είναι ο ίδιος πρωθυπουργός κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτο κόμμα. Οι δημοσκοπήσεις, όμως, δείχνουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Ακόμα κι αν μαξιμαλίζει για να συμβιβαστεί και να συσπειρώσει, η στάση του δεν πείθει τους σκεπτόμενους καθώς μοιάζει να υποκρίνεται.
Έναντι αυτών των διαπιστώσεων ακούγονται φωνές που διαφοροποιούν το αφήγημα, αλλά χωρίς την απαιτούμενη νομιμοποίηση, μοιάζουν απλά να προσπαθούν να θολώσουν τα νερά. Προσφάτως Τσακαλώτος -από τα αριστερά- και Δραγασάκης από το κέντρο τοποθετήθηκαν υπέρ του σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, σε προγραμματική βάση, εφόσον υπάρξει συμφωνία αν τα κόμματα που θα συμμετάσχουν φτάνουν σε ποσοστό πάνω από 45-46% ή κυβέρνησης ειδικού σκοπού…
Οι εσωτερικές αντιφάσεις, δείχνουν όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμη πολιτικά ώριμος για να αναλάβει τις ευθύνες που απορρέουν από την απλή αναλογική. Αυτό διαβάζουν οι πολίτες και καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Η ενδυνάμωση του αρχηγικού προφίλ του Αλέξη Τσίπρα μέσα από συγκρούσεις για την ενσωμάτωση αμφισβητούμενων προσωπικοτήτων δεν μπορεί να πείσει για την προοπτική πολιτικών συνεργασιών, ούτε αποτελεί υποκατάστατο της πολιτικής πλατφόρμας που θα μπορούσε να αποτελέσει βάση για κάτι τέτοιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να ζητά καθαρή εντολή, σε ένα σύστημα που είναι φτιαγμένο για να μεταφέρει την ευθύνη της σύνθεσης στο πολιτικό προσωπικό. Έτσι, ο ίδιος μοιάζει να μην θέλει να αφουγκραστεί την κοινωνία με βάση τον δίαυλο που αυτός εγκαινίασε.
Γιατί κερδίζει ο Μητσοτάκης
Έτσι, προς ώρας τουλάχιστον, τη μάχη του καταλληλότερου πρωθυπουργού συνεχίζει να κερδίζει -και στους αναποφάσιστους- ο Κυριάκος Μητσοτάκης, καθώς απορρίπτει την απλή αναλογική, θέτοντας εκτός εξίσωσης της συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας που θα μπορούσε να έχει λόγο η ακροδεξιά, όπως αυτή εκφράζεται ακόμα και από τον Κυριάκο Βελόπουλο. Ο πρόεδρος της ΝΔ τίθεται υπέρ συγκυβέρνησης μετά τις δεύτερες κάλπες, αφού θα έχει κατοχυρώσει την αυτοδυναμία.
Τα μέτωπα προέκυψαν και πάνω στα οποία επιχείρησε να οικοδομήσει την αντιπολιτευτική έξαρση και το προεκλογικό αφήγημά του ο Αλέξης Τσίπρας, δεν αρκούν για να συσπειρώσουν ικανή πλειοψηφία. Ο θυμός από τα Τέμπη υποχωρεί, η αηδία από τις υποκλοπές μοιάζει ελιτιστική και λίγο υποκριτική. Στην οικονομία οι επιδοτήσεις τώρα αρχίζουν να κόβονται και το κόστος δεν θα προλάβει να επηρεάσει καταλυτικά την συμπεριφορά των ψηφοφόρων.
Την ίδια στιγμή, η αντιευρωπαϊκή στροφή Βαρουφάκη μετά τον εναγκαλισμό του ΜέΡΑ με τη ΛΑΕ, δεν αφήνει περιθώρια συμμετοχής σε κυβερνητικό συνασπισμό, ενώ ακόμη και η παροχή ψήφου ανοχής τρομάζει πολλούς. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν δείχνει ικανό να ανακτήσει κοινωνικά ερείσματα, καθώς παραμένει πολιτικά ερμαφρόδιτο. Έτσι, η εξίσωση των πρώτων εκλογών δεν βγαίνει…
Το πρόβλημα, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον προοδευτικό πόλο, είναι δεν έχουν ωριμάσει επαρκώς για να παίξουν “μπάλα” στο γήπεδο που διαμόρφωσαν και ήδη προσπαθούν να στηθούν για τον επαναληπτικό αγώνα… με ενισχυμένη αναλογική.
Αλλά, αν δεν μπορείς να κερδίσεις εντός έδρας και με δικούς σου κανόνες, τί σε κάνει να νομίζεις ότι θα κερδίσεις εκτός και άλλο σύστημα;
