Μείζον θέμα πολιτικής και επιχειρηματικής αντιπαράθεσης αποτελούν οι αποφάσεις των δικαστηρίων όχι μόνο για τα δώρα των Δημοσίων Υπαλλήλων αλλά και οι κλαδικές συμβάσεις ανάμεσα στους διάφορους κλάδους επιχειρήσεων και των ιδιωτικών υπαλλήλων τους.
του Νίκου Σακελλαρίου
Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευσης είχαν ως πάγια τακτική τα τελευταία 2 χρόνια να παραπέμπουν τους εκπροσώπους των διάφορων Ομοσπονδιών στη Διαιτησία για την επίλυση των εργασιακών τους διαφορών επειδή αφ’ ενός ήταν δεσμευμένοι από τα Μνημόνια αφ’ ετέρου δεν ήθελαν να αθετήσουν πολιτικές υποσχέσεις και δεσμεύσεις προς τους εργοδότες και τα συλλογικά τους όργανα (βλέπε ΣΕΒ).
Από τον προηγούμενο μήνα και μετά την τελευταία Κ.Ε. ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει ως κομματική δέσμευση να παραβιάσει την ουδετερότητα που διατηρούσε τα προηγούμενα 3 χρόνια και να υπερασπιστεί, έστω και φραστικά , τη σύναψη κλαδικών συμβάσεων. Η Ν.Δ με τη σειρά της παραμένει πιστή στο δόγμα “αφήστε τους εργαζόμενους να τα βρουν με τους εργοδότες” παραγνωρίζοντας ότι σε εποχές κρίσης και υψηλής ανεργίας οι εργοδότες βρίσκονται σε θέση ισχύος και οι εργαζόμενοι άγονται από την ανάγκη για επιβίωση και πιέζονται από την υπερπροσφορά εργασίας, εν αντιθέσει με την έλλειψη θέσεων, με αποτέλεσμα να εργαλειοποιείται de facto, το ντεσαβαντάζ αυτό.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, έχουν παγώσει όλες οι διαδικασίες και οι συνομιλίες μεταξύ πρωτοβάθμιων , δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργανώσεων και των εργοδοτών μέχρι και τις εθνικές (βουλευτικές) εκλογές όποτε και αυτές γίνουν. Από την πλευρά των επιχειρήσεων-εργοδοτών εκτιμάται ότι οι διευθύνοντες σύμβουλοι θα συνεχίσουν την σκληρή γραμμή στις διαπραγματεύσεις τους και άρνηση κλαδικών συμβάσεων, γνωρίζοντας ότι έχουν το ‘πάνω χέρι’ στις συνομιλίες. Χαρακτηριστικά, διευθύνων σύμβουλος μεγάλου ελληνικού χρηματοοικονομικού ομίλου μας έλεγε ότι η εφαρμογή κλαδικών συμβάσεων ευνοεί κυρίως τους ξένους πολυεθνικούς ανταγωνιστές τους οι οποίοι μπορούν να τους δεχθούν για λόγους φιλεργατικής στάσης και καλής θέλησης προς την ελληνική κυβέρνηση αλλά ταυτόχρονα μπορούν να αρνηθούν κάποια βασικά σημεία (πχ ώρες απασχόλησης ή έξτρα αποδοχές ή εισφορές σε ομαδικά ασφαλιστήρια) επικαλούμενες τις παγκόσμιες πρακτικές των ομίλων τους.
Η επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις βουλευτικές εκλογές θα δώσει το στίγμα της πρώτα απ’ όλα στις εργασιακές συνθήκες. Από την εβδομάδα των 7ημερών και των ελαστικών ωραρίων που πρεσβεύουν πολλά στελέχη της Ν.Δ., μέχρι την υπογραφή κλαδικών συμβάσεων που θέλουν πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, η διαδρομή είναι τεράστια. Εύλογα, η αριστερά πέρα του ΣΥΡΙΖΑ μέμφεται τα στελέχη της κυβέρνησης γιατί δεν προχώρησαν μέχρι σήμερα στην υπογραφή κλαδικών συμβάσεων, όπως ευαγγελίζονταν το 2015.