Σε πρόσφατη μελέτη (Accenture Life Trends 2023: https://www.accenture.
Του Γιάννη Ρούντου*
Οι τάσεις αυτές είναι:
- Η προσαρμογή σε μια “μόνιμη κρίση” (We are in a permacrisis but will adapt)
- Η επόμενη ημέρα της πιστότητας (What’s next for loyalty)
- Η σημασία των άυλων αγαθών της εργασίας (The importance of work intangibles)
- Η τεχνητή νοημοσύνη ως συνοδοιπόρος στη δημιουργικότητα (AI is becoming people’s co-pilot for creativity)
- Τα ψηφιακά πορτοφόλια ως απάντηση στην κρίση της ψηφιακής ταυτότητας (Digital wallets could end the digital identity crisis).
Προφανής κοινός παρονομαστής των τάσεων είναι η τεχνολογία στο σύγχρονο ψηφιακό περιβάλλον, που αναπτύσσεται εκρηκτικά. Όμως η τεχνολογία, που διαμορφώνει τις εξελίξεις προς τις μεγάλες, επιταχυνόμενες αλλαγές, δεν λειτουργεί ερήμην άλλων αλλαγών σχετικών με την ανταγωνιστικότητα στην οικονομία, τις γεωπολιτικές αναταράξεις, την εμφάνιση νέων ασθενειών με χαρακτήρα πανδημίας (όπως συνέβη με την covid19) κ.ά.
Ο νέος κόσμος καθορίζεται από σύνθεση διαφόρων παραγόντων, που κατευθύνουν και τη χρήση της τεχνολογίας. Τί σημαίνει η πολυπλοκότητα αυτής της σύνθεσης και το ενδεχόμενο διαχείρισης ενός τεχνολογικού κινδύνου;
Ας προσέξουμε, συνδυαστικά με αυτή τη μελέτη, το καμπανάκι που ηχεί σε εκτίμηση της BlackRock για έναν πιθανό κίνδυνο τεχνολογικής αποσύνδεσης. Όπως διαβάζω στο CrisisMonitor.gr (http://crisismonitor.gr/ 2023/02/04/o-no-1-kindynos- toy-2023-den-einai-o-polemos- stin-oykrania/): “Ο στρατηγικός ανταγωνισμός μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας οδηγεί τον παγκόσμιο κατακερματισμό καθώς και οι δύο επικεντρώνονται στην ενίσχυση της αυτοδυναμίας, στη μείωση των τρωτών σημείων και στην αποσύνδεση των τεχνολογικών τους τομέων”. Ας προστεθεί και η Γερμανία, ως κόμβος υψηλής τεχνολογίας για την Ευρώπη.
Προφανώς, οι χαμηλότερες ροές στο παγκόσμιο εμπόριο και οι μακροοικονομικές επιπτώσεις, οι απώλειες παραγωγικότητας, η μείωση διεθνούς διάχυσης της γνώσης, θα αποτελούσαν αναπόφευκτες, αναμενόμενες συνέπειες μιας τεχνολογικής αποσύνδεσης… Θα μπορούσε να αποφευχθεί μια σχετική κρίση;
Στον κόσμο του μέλλοντος έχουμε την ευθύνη να δούμε την εκθετική επιδραστικότητα της τεχνολογίας, τα νέα μοντέλα διοίκησης μακροπρόθεσμου σχεδιασμού πάνω στη διαχείριση του αναπάντεχου, αλλά προ πάντων να επενδύσουμε στην αποφασιστική και καθοριστική δύναμη του ανθρώπινου παράγοντα. Υπογραμμίζω τον “ανθρώπινο παράγοντα”.
Το διερώτημα είναι: πώς η τεχνολογία θα οριστεί ως η λυδία λίθος για έναν καλύτερο κόσμο με ισορροπημένη, κοινωνικά δίκαιη και ανθρωποκεντρική ανάπτυξη; Θα πρέπει να εξεταστεί το εν δυνάμει, με παραμετροποιημένες τις πέντε τάσεις επιδραστικότητας της τεχνολογίας στο 2023 που αναδεικνύει η μελέτη της Accenture, αλλά και ταυτοχρόνως, με δεδομένο τον σοβαρό κίνδυνο τεχνολογικής αποσύνδεσης λόγω του ανελέητου ανταγωνισμού και ενίσχυσης της αυτοδυναμίας των μεγάλων, παγκοσμίων δυνάμεων-κόμβων της υψηλής τεχνολογίας (ΗΠΑ, Κίνα, Γερμανία).
Μήπως η απάντηση περιέχεται, ήδη, στη μελέτη, στην πρώτη τάση η οποία αναφέρεται στη μονιμοποίηση μιας αποδεκτής “κανονικότητας” στη συνέχεια κρίσεων – εννοείται και προσαρμογής. Μιας “κανονικότητας” δηλαδή, που θα περιλαμβάνει και μια τεχνολογική κρίση ως “εμπόλεμη ανταγωνιστικά κατάσταση”, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μια ειρηνική και ευημερούσα (να μη χάνουμε το βασικό ζητούμενο της βιώσιμης ανάπτυξης) παγκόσμια κοινωνία του μέλλοντος; Ιδού μια ενδιαφέρουσα άσκηση για μελλοντολόγους.
(*) Γιάννης Ρούντος: Σύμβουλος Σχέσεων, Επικοινωνίας – Δημόσιας εικόνας και Βιώσιμης Ανάπτυξης, με ειδικότερη ενασχόληση στον πολιτισμό, την κοινωνία των πολιτών και τη βιωσιμότητα.
