Οι Ευρωπαίοι διαφωνούν σε όλα, όσον αφορά στο Ταμείο Ανάκαμψης, αυτό όμως είναι καλό, γιατί άπαντες γνωρίζουν ότι όσο μεγαλύτερες οι αποστάσεις τόσο λιγότερες οι δυνατές τροποποιήσεις. Η Μέρκελ, αντιλαμβανόμενη το “μπάχαλο”, το βάθος της κρίσης και εν τέλει την επιτακτική ανάγκη για σθεναρή λύση, επιχειρεί να χρησιμοποιήσει την πολυπαραγοντική διάσταση του ζητήματος και την έλλειψη συγκλινουσών θέσεων για να διαπραγματευτεί με τη λογική της “μέσης γραμμής”.
Στη Σύνοδο Κορυφής, που διεξήχθη μέσω τηλεδιάσκεψης, την προηγούμενη εβδομάδα, δεν υπήρξε ουσιαστική συζήτηση για το Ταμείο Ανάκαμψης, παρά μόνο καταγραφή θέσεων και προσδιορισμός αποστάσεων. Το Βερολίνο δεν φαίνεται να βιάζεται για την επανεκκίνηση, καθώς εκτιμά ότι ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί το εύρος και οι επιπλοκές της κρίσης. Επίσης, οι Γερμανοί γνωρίζουν καλά ότι είναι η ένταση και όχι η ταχύτητα της απάντησης, το μείζον ζήτημα.
Έτσι, η αυλαία για τις διαπραγματεύσεις θα ανοίξει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ιουλίου, για το οποίο οι διαπραγματεύσεις έχουν ξεκινήσει, εξ αποστάσεως και εκ του σύνεγγυς και στο οποίο οι ηγέτες θα συναντηθούν στις Βρυξέλλες. Στο μεταξύ όμως, η Κομισιόν, η Γερμανία και η Γαλλία διεξάγουν παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις επιχειρώντας να συγκεντρώσουν αναλυτικά τα ακανθώδη ζητήματα και να αναζητήσουν συνεκτικές λύσεις, όπου αυτό είναι δυνατό.
Οι “frugal four”, επιμένουν στα δάνεια και δεν δέχονται συζήτηση για επιδοτήσεις, παρά μόνο στο πλαίσιο της σύγκλισης και μέσα από τα διαρθρωτικά ταμεία, ενώ θα μπορούσαν να δεχθούν επιδοτήσεις σε πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο και με όρους, θέση και στάση που είναι δύσκολο να καμφθεί μέσα από συμβιβασμούς στο γενικό πλαίσιο.
Η Μέρκελ, που γνωρίζει άρτια τις πολιτικές ιδιαιτερότητες σε κάθε χώρα, εξετάζει πλέον λύσεις σε ad hoc βάση και ανά ομάδες χωρών, επιζητώντας να δημιουργήσει παράλληλα πλαίσια τα οποία θα περιορίσουν τα περιθώρια διαφοροποιήσεων και θα διευκολύνουν την προώθηση λύση στη βάση της μέσης συγκλίνουσας θέσης.
Πολλές από τις χώρες και τις ομάδες χωρών που διαφωνούν ή διαφοροποιούνται από τις προτάσεις, δεν το κάνουν γιατί έχουν ενστάσεις επί του συγκεκριμένου ζητήματος, αλλά γιατί θεωρούν ότι η στάση αυτή μπορεί να τους αποδώσει οφέλη σε κεντρικό, περιφερειακό ή διμερές επίπεδο. Τέτοια ομάδα είναι το Group Visegrad. Οι χώρες που μετέχουν στην ομάδα, έχουν ανοιχτά μέτωπα στο προσφυγικό και σε τομείς ποιότητας δημοκρατίας, για τα οποία σύρονται από την Κομισιόν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Η ίδια ομάδα έχει και ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ενέργειας,τα οποία “καίνε”.
Μεταξύ των χωρών του Βορά, οι διαφωνίε είναι τεχνικού και διαδικαστικού χαρακτήρα, ενώ η δεδομένη σύμπνοια Γαλλίας και Γερμανίας, θα μπορούσε να υπονομευθεί εάν ήταν να υπάρξουν μεγάλες αποκλίσεις από τον αρχικό σχεδιασμό.
Ζήτημα, αποτελεί και η στήριξη μεγάλων επιχειρήσεων, καθώς η χαλάρωση του πλαισίου από την Κομισιόν θα μπορούσε να οδηγήσει σε στρεβλώσεις που θα διαρκέσουν πολύ μετά την κρίση.
Σε κάθε περίπτωση, οι επιμέρους συμφωνίες -σε επίπεδο ομάδων- θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αρκετά ισχυρές πολώσεις, η υπέρβαση των οποίων θα γινόταν μόνο με μια ηγεμονικού τύπου επιβολή της λογικής της μέσης γραμμής, που θα οδηγούσε, ενδεχομένως, πλησιέστερα στο αρχικό σχέδιο, έναντι της λογικής των πολλών συμβιβασμών, ανά χώρα.
