Τόσο οι αναδυόμενες όσο και οι προηγμένες οικονομίες βρίσκονται αντιμέτωπες με τη συρρίκνωση του μεταποιητικού τομέα, με τη συμμετοχή του στην παραγόμενη υπεραξία να υποχωρεί σταθερά.
Στη δεκαετία του 1980, η βιομηχανική παραγωγή αποτελούσε το ένα τέταρτο ή περισσότερο των εθνικών ΑΕΠ ανά τον κόσμο, αλλά το μερίδιο αυτό βρίσκεται σε συνεχή μείωση, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας και των Ηνωμένων Εθνών.
Όπως σημειώνει το ΔΝΤ, η απώλεια θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης αποτελεί πηγή ανησυχίας στις ανεπτυγμένες χώρες, καθώς πολλοί φοβούνται ότι θα χαθούν οι καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, έναντι των θέσεων χαμηλότερων αποδοχών και μέτριας εξειδίκευσης, υπονομεύοντας την κοινωνική συνοχή.
Η απώλεια θέσεων εργασίας στον τομέα της μεταποίησης μπορεί στην πραγματικότητα να έχει καταστροφικές επιπτώσεις στις περιφέρειες που έχουν βασιστεί σε ορισμένες βιομηχανίες για δεκαετίες. Αλλά η αυξημένη αυτοματοποίηση σημαίνει επίσης ότι πολλές εργασίες που φαίνεται να “μετακινούνται στο εξωτερικό” δεν φτάνουν ποτέ εκεί. Στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, οι εργαζόμενοι μετατοπίζονται από τη γεωργία κατευθείαν στη βιομηχανία υπηρεσιών, υπερβαίνοντας την απασχόληση στον τομέα της μεταποίησης.
Ενώ η τάση διεύρυνσης του τομέα των υπηρεσιών αποτελεί ένδειξη οικονομικής ευμάρειας και βελτίωσης του βοιωτικού επιπέδου, αυτό μπορεί να μην ισχύει στην περίπτωση των εργαζομένων που μετακινούνται από τη μεταποιητική βιομηχανία στον κλάδο των υπηρεσιών – και λαμβάνοντας υπόψη την περικοπή των αμοιβών που μπορεί να προκύψει με αυτήν την αλλαγή. Ωστόσο, ο τομέας απασχόλησης δεν είναι πάντα ο καταλυτικός παράγοντας για τον προσδιορισμό της ποιότητας των αποδοχών.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η ανισότητα των μισθών σε διάφορους οικονομικούς τομείς αυξάνεται πολύ ταχύτερα από τις μισθολογικές διαφορές μεταξύ των τομέων.
