Η Nέα Δημοκρατία δεν έκρυψε εξ’ αρχής ότι ήθελε να δώσει μία σαφέστατα νεοφιλελεύθερη προσέγγιση σε όλα τα θέματα της κοινωνικής ασφάλισης. Το ίδιο όμως είχε πράξει και το 2004 και το 2012 αλλά δεν κατάφερε να ανταποκριθεί.
Το θέμα της ιδιωτικής ασφάλισης ή καλύτερα της ιδιωτικοποίησης του ασφαλιστικού αποτελεί πεδίο προνομιακής συνομιλίας για τους πολιτικούς της Ν.Δ. με δεδομένο το 70-80% από τους χιλιάδες επαγγελματίες του κλάδου είναι φίλα προσκείμενοι σ’ αυτήν. Το πρόβλημα με την Ν.Δ πλέον είναι εάν θα καταφέρει να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών που έχει καλλιεργήσει τα τελευταία 2 χρόνια στους επαγγελματίες της ασφαλιστικής αγοράς.
Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι προ τριμήνου περίπου, ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ, σε συγκέντρωση για το Ασφαλιστικό (παρουσία στελεχών της ιδιωτικής ασφάλισης, του ΣΕΤΕ και του ΣΕΒ) δήλωσε ότι θα ζήσουν εποχές μεγάλης ευμάρειας (αν και οι διατυπώσεις που επέλεξε ήταν αρκετά πιο “λαϊκές”).
Πλέον, με τις πιθανότητες για αυτοδύναμη κυβέρνηση Ν.Δ να αυξάνονται θεαματικά, η Νέα Δημοκρατία θα κληθεί να υλοποιήσει τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει στον υπέρτατο βαθμό. Πιο συγκεκριμένα θα κληθεί να πείσει τους ασφαλιστές ότι θα μπορούν να διαχειριστούν επενδύσεις και συντάξεις και τους απλούς ασφαλισμένους ότι θα πρέπει να διαλέξουν κάποια ιδιωτική ασφαλιστική ώστε να μπορέσουν να καλύψουν μέρος από την χαμένη τους επικουρική σύνταξη. Και καλά να απευθυνθούν στους λιγοστούς πλεον 20-30άρηδες για θέματα ιδιωτικής σύνταξης, το θέμα είναι ότι ασφαλισμένοι ηλικίας άνω των 45 ετών θα πρέπει να επιλέξουν και αυτοί κάποιο ιδιωτικό σχήμα είτε για να πάρουν το χαμένο τους εφάπαξ είτε για κάποια συμπληρωματική σύνταξη. Αυτό σημαίνει ότι εκτός από τις πάγιες εισφορές κοινωνικής ασφάλισης, οι ασφαλισμένοι 45-55 ετών θα πρέπει να δίνουν 500-100 ευρώ το μήνα σε ένα ατομικό κεφαλαιοποιητικό λογαριασμό για να διαμορφώνουν -έστω- κάποιο ελάχιστο εφάπαξ στα 65 τους. Πόσοι όμως μπορούν να πληρώνουν πλέον των εισφορών τους και άλλα 100 ευρώ περίπου για την επικουρική τους ασφάλιση;
Aν μάλιστα η Ν.Δ κινηθεί έντονα υπέρ της ιδιωτικής ασφάλισης (κατά το αμερικάνικο μοντέλο) για τους νέους ασφαλισμένους μέχρι 30 ετών , θα κληθεί να χρηματοδοτήσει 15 -20 χρόνια κοινωνικής ασφάλισης των 45-50άρηδων προκειμένου να ωριμάσουν τα δικά τους συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Το “δημοσιονομικό κενό” αυτό, σύμφωνα με αναλογιστές, ξεπερνά τα 5 δις. Ευρώ και σαφώς δημιουργεί στις επόμενες κυβερνήσεις από την 7η Ιουλίου ένα τεράστιο πρόβλημα.
Πολιτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να ‘’δαιμονοποιήσει’’ τα επιτεύγματα της ιδιωτικής ασφάλισης, ενώ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το επικοινωνιακό λάθος της Ν.Δ που μίλησε για “ασφαλιστικό μοντέλο Χιλής”. Ωστόσο, αγνόησε και αυτός λόγω ιδεοληψίας κάποιες θετικές παραμέτρους που αφορούν τις συνεργασίες (ΣΔΙΤ) Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα σε θέματα ασφαλίσεων κατά φυσικών καταστροφών, Δημόσια Νοσοκομεία , Συντάξεις και Επαγγελματικά Ταμεία.
Λύσεις στο ασφαλιστικό υπάρχουν και μάλιστα εφαρμοσμένες, σε ευρωπαϊκές χώρες, λαμβάνοντας υπόψη κοινωνικές ιδιαιτερότητες και προβλήματα φθίνουσας μάζας, όπως αυτά που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Η προώθηση και εφαρμογή τους, όμως, προϋποθέτει την εγκατάλειψη, από πλευράς των κομμάτων, της πολιτικής “άσπρο-μαύρο” και την εμβάθυνση στις αποχρώσεις του “γκρι”, επιτρέποντας δυναμικά τη συνύπαρξη μοντέλων και ενσωματώνοντας διαδικασίας παρεμβάσεων εξισορρόπησης, όπου ανακύπτουν προβλήματα.
