Ιδιαίτερα αιχμηρός ήταν ο Νίκος Κοτζιάς σε σχόλιό του για τη νέα μορφή υπερπατριωτών εντός Ελλάδας από διάφορες ομάδες, φωτογραφίζοντας κυρίως τους φιλορώσους, οι οποίες ζητούν επίδειξη ισχύος προς μικρότερες χώρες αλλά ανοχή προς μεγαλύτερες.
Ο υπουργός Εξωτερικών απαντώντας σε ερώτηση για τις ελληνορωσικές σχέσεις επιχειρεί να στρέψει τους προβολείς στις διάφορες ομάδες και ευρύτερα ρεύματα που αναπτύσσονται εντός της Ελλάδας, αποτελώντας εκούσια ή ακούσια όργανα άσκησης πίεσης ξένων κέντρων και παράκεντρων εξουσίας, αφήνοντας να εννοηθεί ότι έχουν παρέμβαση και στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Ειδικότερα, ο Νίκος Κοτζιάς αφού ξεκαθαρίζει ότι
«δεν με ανησυχούν οι ελληνορωσικές σχέσεις»
επισημαίνει ότι «
με ανησυχεί μια ανατροπή που αναπτύσσεται στη χώρα μας, που όταν εγώ ζητάω να φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα από την Κύπρο, μου λένε όχι δεν είναι πατριωτικό αυτό, άφησε μερικά. Όταν εγώ ζητάω να λύσω το ονοματολογικό, το σκοπιανό πρόβλημα, μου λένε όχι μην βιάζεσαι. Όταν παίρνω μέτρα απέναντι σε ανθρώπους που παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες φιλοξενίας στη χώρα, μου λένε κακώς το κάνεις. Δεν το αντιλαμβάνομαι γιατί. Γιατί από τη μια μεριά χρησιμοποιούνε κάποιοι ρητορική μίσους για το εσωτερικό της χώρας και απέναντι σε μικρές χώρες όπως είναι η μελλοντική Βόρεια Μακεδονία, η Αλβανία κ.λπ. και από την άλλη, όταν μεγάλες χώρες παραβιάζουν τους κανόνες μας, να λένε ότι πρέπει να ανεχόμαστε και να υποκλινόμαστε. Εγώ είπα και στην ημερίδα του Επιστημονικού Συμβουλίου του Υπουργείου Εξωτερικών ότι δεν πρόκειται για πατριώτες αλλά για προσκυνημένους».
Η ρητορική που χρησιμοποιεί έναντι ομάδων στο εσωτερικό, είναι προφανές ότι στόχο έχει να προκαλέσει αντιπαράθεση και να στρέψει σε αυτή την κατεύθυνση τους προβολείς της δημοσιότητας, καθώς και το κέντρο βάρους της αντιπαράθεσης, αποφορτίζοντας το μέτωπο των ελληνορωσικών σχέσεων και αποδίδοντας ευθύνες στο εσωτερικό.