Περισσότερα προβλήματα δημιούργησε παρά έλυσε η προσπάθεια της Σαουδικής Αραβίας να προκαλέσει βίαιη ανακατάταξη στην πολιτική σκηνή του Λιβάνου, θέλοντας να περιορίσει την επιρροή του Ιράν απομονώνοντας τη Χεζμπολάχ, η οποία αποτελεί στην ουσία το μακρύ χέρι της Τεχεράνης, καθώς οι σχέσεις με την Ευρώπη επιδεινώθηκαν, το Ριάντ βρίσκεται σε δεινή θέση και το σπιράλ των εξελίξεων που έχει πυροδοτηθεί φαίνεται αναπόδραστο.
Αν και ο παραιτηθείς πρωθυπουργός του Λιβάνου, Σαάντ Αλ Χαρίρι ήταν άνθρωπος της απολύτου επιρροής του Ριάντ, εν τούτοις θεωρήθηκε αδύναμος για να ελέγξει τη διαρκώς ενισχυόμενη θέση της Χεζμπολά και τους ολοένα και ισχυρότερους δεσμούς με το Ιράν, με αποτέλεσμα να αναζητηθεί διάδοχος κατάσταση στο πρόσωπο του μεγαλύτερου αδερφού του Μπαχάα, ο οποίος θεωρείται πιο σκληροπυρηνικός σουνίτης.
Ωστόσο, η στρατηγική που επελέγη για την επίτευξη του στόχου αποδεικνύεται ελλιπής και πρόχειρη, δημιουργώντας νέα δυσεπίλυτα προβλήματα και πλήττοντας ακόμα και τους δεσμούς με την Ευρώπη, ενώ οδήγησε σε αδιέξοδα στην ευρύτερη περιοχή, θέτοντας τον Λίβανο σε τροχιά αντίστοιχη του Κατάρ.
Η εμπλοκή της Γαλλίας, που τελικά φιλοξενεί τον Σα’αντ Αλ Χαρίρι, η κρίση στις διπλωματικές σχέσεις με τη Γερμανία και οι παρεμβάσεις ακόμα και από τις ΗΠΑ, αποδεικνύουν -χωρίς αμφιβολία- ότι η κίνηση εξαναγκασμού σε παραίτηση και περιορισμού του πρωθυπουργού του Λιβάνου ήταν βεβιασμένη και στην καλύτερη περίπτωση πλημμελώς σχεδιασμένη.
Η Σαουδική Αραβία και ιδιαίτερα ο πρίγκιπας διάδοχος Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν φαίνεται ότι έχουν εγκλωβιστεί σε ένα φαύλο κύκλο διαρκώς κλιμακούμενης έντασης, η απόδραση από τον οποίο απαιτεί παραχώρηση του ελέγχου σε τρίτο παράγοντα, συναίνεση ή παραδοχή ήττας, επιλογές που ο διάδοχος έχει αποδείξει ότι δεν θεωρεί αρμόζουσες στο προφίλ που θέλει να οικοδομήσει.
Για την προσπάθεια swap των δυο αδελφών Αλ Χαρίρι δεν είχε ενημερωθεί, η οικογένεια, ούτε όμως κάποιος από τους ενδιαφερόμενους φορείς της σουνιτικής κοινότητας στο Λίβανο και φαίνεται ότι έγινε χωρίς να συμβουλευτεί την ηγεσία του Μελλοντικού Κινήματος. Υπ αυτό το πρίσμα η κίνηση της Σαουδικής Αραβίας παρήγαγε τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Ο Χαρίρι διαθέτει ισχυρούς δεσμούς με τα σουνιτικά αραβικά κράτη και με τη Δύση. Όντας πρωθυπουργός σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην οποία συμμετέχουν η Χεζμπολάχ και οι σύμμαχοί της- κυρίως ο πρόεδρος Αούν και το κόμμα του- ο Χαρίρι είναι περιορισμένος σε δεύτερο ρόλο. Με τον τρόπο αυτό ο Χαρίρι και η Σαουδική Αραβία καθίστανται “φύλλο συκής” για τη Χεζμπολάχ. Αυτό το κάλυμμα θέλησε να αποσύρει το Ριάντ για να εκθέσει τη Χεζμπολάχ και να την περιορίσει.
Οι κακοί υπολογισμοί, η έλλειψη συντονισμού και οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις εξέθεσαν όμως το σχέδιο της Σαουδικής Αραβίας, με τον διάδοχο του θρόνου να είναι πλέον υπόλογος στη διεθνή κοινότητα. Ευθύνες όμως για τις εξελίξεις που πυροδοτήθηκαν, τόσο με το Κατάρ όσο και με τον Λίβανο έχει και ο Ντόναλντ Τραμπ, οποίος θέλοντας να επιβάλλει την πολιτική απομόνωσης του Ιράν, ώστε να υποσκάψει τη συμφωνία για τα πυρηνικά, έδωσε λευκή επιταγή στους Σαουδάραβες, οι οποίοι κινήθηκαν με γνώμονα τη διάθεση επιβολής και όχι με βάση την επίτευξη αποτελέσματος.
Για τον Ντόναλντ Τραμπ και τη CIA, η προσπάθεια πυροδότησης εκρήξεων στον -εν γένει- συμπαγή άξονα Πούτιν, Άσαντ, Τεχεράνης και Χεζμπολάχ, είναι ίσως η τελευταία λύση για την ανατροπή του status quo που έχει δημιουργήσει και επιτρέπει στον Σύρο πρόεδρο να μείνει στη σκηνή και στον Ρώσο να διαθέτει διαπραγματευτικά χαρτιά στην Ανατολική Μεσόγειο.
