Σε καταβαράθρωση της Ελλάδας στην κατάταξη χωρών με κρατικές δαπάνες για τη δημόσια ασφάλεια και την υγεία οδήγησαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν κατ εντολή των δανειστών στο πλαίσιο των Μνημονίων και της δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Οι δαπάνες της κεντρικής διοίκησης ορίζονται ως οι δαπάνες του κεντρικού δημόσιου προϋπολογισμού όπως αναφέρονται στους τελικούς λογαριασμούς της κεντρικής κυβέρνησης. Τα δεδομένα βασίζονται στο Σύστημα Εθνικών Λογαριασμών (SNA), ένα σύνολο διεθνώς συμφωνημένων εννοιών, ορισμών, ταξινομήσεων και κανόνων για την εθνική λογιστική. Οι δαπάνες της κεντρικής κυβέρνησης ανά λειτουργία είναι η κατανομή των δαπανών με βάση τις δραστηριότητες που υποστηρίζουν οι κυβερνήσεις.
Το σύστημα ταξινόμησης που χρησιμοποιήθηκε για την παροχή αυτής της κατανομής σε διεθνώς συγκρίσιμη βάση είναι γνωστό ως ταξινόμηση των λειτουργιών της κυβέρνησης (COFOG). Οι δαπάνες COFOG κατανέμονται στις ακόλουθες δέκα λειτουργίες: τις δημόσιες υπηρεσίες γενικού χαρακτήρα. άμυνα; Δημόσια τάξη και ασφάλεια · Οικονομικές υποθέσεις · την προστασία του περιβάλλοντος; Τη στέγαση και τις παροχές της κοινότητας. υγεία; Την αναψυχή, τον πολιτισμό και τη θρησκεία. εκπαίδευση; Και την κοινωνική προστασία.
Τα στοιχεία για τις δαπάνες της κεντρικής κυβέρνησης ανά λειτουργία περιλαμβάνουν μεταφορές μεταξύ των διαφόρων επιπέδων διακυβέρνησης. Ο τομέας της γενικής κυβέρνησης αποτελείται από κεντρικές, κρατικές και τοπικές κυβερνήσεις και τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης που ελέγχονται από αυτές τις μονάδες.
Η πολιτική αρχή της κεντρικής κυβέρνησης εκτείνεται σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας. Η κεντρική κυβέρνηση έχει την εξουσία να επιβάλλει φόρους σε όλες τις μονάδες κατοίκων και μη κατοίκους που ασκούν οικονομικές δραστηριότητες εντός της χώρας. Η ευθύνη για την παροχή δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών και την αναδιανομή του εισοδήματος κατανέμεται μεταξύ των διαφόρων επιπέδων διακυβέρνησης.
Τα στοιχεία σχετικά με την κατανομή των κρατικών δαπανών τόσο σε επίπεδο όσο και σε επίπεδο λειτουργίας μπορούν να αποτελέσουν ένδειξη για το βαθμό στον οποίο οι βασικές κυβερνητικές δραστηριότητες είναι αποκεντρωμένες σε υποεθνικές κυβερνήσεις. Αυτός ο δείκτης των δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης ανά λειτουργία υπολογίζεται ως ποσοστό των συνολικών δαπανών.
