Πιο μακριά από ποτέ φαίνεται ότι βρίσκεται πλέον η συμφωνία για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, σύμφωνα με τα ελληνικά media τα οποία επικαλούνται δηλώσεις και διαρροές Ευρωπαίων και Ελλήνων αξιωματούχων ενώ παράλληλα επιχειρούν να ερμηνεύσουν το κλίμα. Οι αγορές όμως, που συνήθως έχουν δίκιο, δεν πανικοβάλλονται, αλλά παραμένουν σε διαδικασία συσσώρευσης, που σημαίνει ότι έχουν διαφορετική ανάγνωση της κατάστασης.
Αν και τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου βλέπουν είτε καθυστέρηση της συμφωνίας μέχρι τον Ιούλιο, είτε πολύ κακή συμφωνία, αποτυχία εισόδου στο QE, είτε συμφωνία χωρίς μείωση του χρέους, η κινητικότητα στις αγορές μετοχών και ομολόγων δεν προδίδουν κάτι τέτοιο.
Τόσο το Χρηματιστήριο της Αθήνας όσο και το 10ετές και το 2ετές ομόλογο κινούνται σωρευτικά αναζητώντας καταλύτες για τον προσδιορισμό της μεσοπρόθεσμης τάσης, τος οποίους όμως δεν βρίσκουν στην παραχθείσα ειδησεογραφία, γεγονός που θέτει τις αγορές αντιμέτωπες με τα media.
Αν και τα media μπορούν να αναπαράγουν ότι θέλουν οι διαχειριστές κεφαλαίων καλούνται να αιτιολόγουν τη στάση και τις αποφάσεις τους με βάση μια σειρά από παράγοντες. Σε αυτή τη φάση η άρνησή τους να αλλάξουν θέσεις παρά τα δημοσιεύματα των media είναι χαρακτηριστική.
Με το τοπίο στις διαπραγματεύσεις θολό και μπαράζ παρασκηνιακών επαφών και διαβουλεύσεων σε εξέλιξη οι fund managers χρειάζονται περισσότερα δεδομένα για να προσαρμόσουν θέσεις και στρατηγικές και δεν φαίνονται διατεθειμένοι να δράσουν εν θερμώ.
Σε αυτή τη φάση οι διαρροές από τα παρασκήνια δεν είναι καλές, ωστόσο φαίνεται ότι αυτό εκλαμβάνεται ως “φυσιολογικό” από τις αγορές καθώς αφενός υπάρχει ακόμη χρόνος και αφετέρου πρόκειται για τον επανακαθορισμό θέσεων που συνεπάγεται ότι όλες οι πλευρές επιχειρούν να εκκινήσουν από θέση ισχύος.
Με δεδομένο το end game του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την διατήρηση της Ελλάδας σε διαδικασία έστω και μερικής επιτήρησης από τον ESM και μετά το 2018 και διακηρυγμένη τη θέση της κυβέρνησης για έξοδο από το Μνημόνιο στο τέλος του προγράμματος, η συζήτηση μπορεί να εστιάζεται τώρα στην ελάφρυνση του χρέους, αλλά το διακύβευμα δεν είναι αυτό.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για δυο ισάξιους πυλώνες πάνω στους οποίους επιχειρείται η διαμόρφωση πολιτικών ισορροπιών.
Οι παγίδες στη διαδρομή για την επίτευξη συνολικής συμφωνία που θα καλύπτει την ελάφρυνση του χρέους, τη συμμετοχή του ΔΝΤ, την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ και την επόμενη ημέρα μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος του 2018 έχει όμως πολλές παγίδες. Η αποφυγή των εμποδίων είναι όμως μια ακόμη δυσκολότερη διαδικασία καθώς οι παρεκκλίσεις στην πορεία μπορεί να στοιχίσουν στην επίτευξη του τελικού στόχου.
Η απόρριψη θέσεων και προτάσεων είτε από την Αθήνα, είτε από το ΔΝΤ βοηθά το Βερολίνο να παίξει το blame game και να σκληρύνει τη στάση του, αυτός είναι ο λόγος που και η ελληνική πλευρά καταθέτει αντιπροτάσεις γνωρίζοντας ότι αυτές θα απορριφθούν, καθώς και όλα τα εμπλεκόμενα μέρη προσπαθούν να περιχαρακώσουν τις θέσεις τους και να προλειάνουν το έδαφος στην κοινή γνώμη.
